Inleiding

Lange tijd was het onduidelijk. Wat gingen we dit jaar doen, met de zomervakantie? Op de een of andere manier waren we niet erg gemotiveerd. Bovendien werd het maar geen lente, zodat het echte we-zijn-op-weg-naar-de-zomer gevoel uitbleef. En er waren andere zaken die ons behoorlijk bezig hadden gehouden, op meerdere fronten, maar het belangrijkste obstakel was nu toch wel: de tuin. Ons paradijs, vol bloemen, planten, bijen. Het is het eeuwige dilemma: gaan we weg, zodat we die mooie zomerbloeiers missen, of nemen we het voor lief? De ervaring leert ons wel dat er bij thuiskomst nog ontzettend veel kleur te bekennen is. Tot eind oktober zeker. Dus tja, wat is wijsheid?

Nu kwam er een mailtje, van onze vrienden in Slovenië. Ooit, iets van dertig jaar geleden, kwamen we door een toeval bij hen terecht. Het was nog in het tijdperk waarin internet geen grote rol speelde, en via een advertentie in de krant kregen we contact met een paar mensen die een klein reisbureautje waren begonnen met Slovenië in de hoofdrol. Het leek ons wel wat om daar naartoe te gaan, en in plaats van het gebruikelijke kamperen een appartementje te huren. Zo gezegd, zo gedaan, en dus reden we na een lange reis een regenachtig Stara Fuzina binnen, een klein dorpje aan de voet van de Julische Alpen. Het was onze uitdrukkelijke wens geweest iets op de begane grond te huren, met een tuin. Als het dan niet in een tent was wilden we wel graag 's morgens direct naar buiten kunnen. In de stromende regen stapten we uit bij ons onderkomen, waar we ontvangen werden door een mevrouw die geen woord Engels of Duits sprak. Maar goed, met handen en voeten kwamen we een heel eind. Ze liet ons het huisje zien waar we de komende twee weken door zouden brengen. Nou, ik dacht het niet. Het was een kippenhok waar ze een tafel en een paar bedden in hadden gezet, met een keukentje dat op een simpele natuurcamping niet zou misstaan. Ook was het er steenkoud. We keken elkaar aan: wegwezen hier!

Nu was het zo - en is het nog steeds -  dat in Slovenië alles verplicht geregeld werd door het plaatstelijke Tourist Buro. Dat had een vestiging in Bohinjska Bistrica, een paar kilometer verderop. Alles daarbinnen ademde het voormalig Oostblok. Gedesillusioneerd deden we ons verhaal, wat door een aardige dame werd aangehoord. 'Wacht maar even', zei ze. 'Ik ga even bellen.' Een minuut of tien later gaf ze ons een plattegrond van Stara Fuzina, met de mededeling dat we het daar vast naar onze zin zouden hebben. Wij erheen, met de nodige twijfels natuurlijk. Eenmaal ter plekke werden we onthaald door een ontzettend aardige mevrouw, die ons een klein appartementje beneden wees. Eigenlijk te klein voor ons met z'n vieren, maar voor één nachtje ging het wel. De dag daarna zouden we dan een plek op de bovenste verdieping krijgen. Ach, we vonden het allang best. En toen de slivovitsj op tafel kwam, met vers geperst appelsap voor de kinderen, zelfs meer dan best.

Ok, lang verhaal kort: bij Maria en Jozef, zo heetten ze echt, kregen we een fantastische plek in de herberg. Een zeer ruim en licht appartement, met uitzicht over het dorp en de bergen. We raakten allengs meer bevriend, en Jože (dat is de plaatselijke schrijfwijze) nam ons mee de bergen in. Als jachtopziener en beheerder van het Triglav Nationaal Park kende hij het gebied op z'n duimpje. Hun dochter,18 jaar oud, fungeerde voor ons als gids op een daglange bergwandeling rond de Triglav - 2864 m hoog -  en Marija zorgde regelmatig voor de inwendige mens door ons vol te stoppen met allerlei lekkers en eigengemaakte baksels. Het was een topvakantie.

We zijn nog vele malen teruggeweest. Zo hebben we er ooit in de herfst geholpen met zuurkool inmaken, lekker stampen in de koude kool met plastic zakken om je voeten. Een andere keer plukten we honderden kilo's appels, waarna er sap van geperst werd. In 2011 schreven onze dochters er hun scriptie, waarbij ze gebruik mochten maken van een leegstaand appartement zodat wij in dat van ons onze eigen gang konden gaan. 

En nu gaan we weer! Het mailtje kwam precies op het juiste moment, we hakten direct de knoop door. Na Slovenië rijden we door naar Venetië, naar camping La Serenissima om precies te zijn. De bus naar zowel Venetië als naar Padua stopt voor de deur. Dan via Piemonte naar Frankrijk. Hoe dat eruit gaat zien? Weten we zelf ook nog niet. Maar de kop is eraf, over een week vertrekken we. Tent in de auto en karren maar!