Dag 12 – donderdag 6 juli: Venetië – Valle Maira

Droog! De tent was helemaal droog, zelfs geen dauw. Dat is in Europa vrij uitzonderlijk. Het was zeven uur ’s morgens. Als een speer pakten we alles in, dat ging heel vlot, en om kwart voor acht zaten we aan de koffie. Onze eigen wel te verstaan, we konden nog koffie zetten. Om half negen reden we weg. Omdat we altijd de bus pakten hadden we het niet eerder gezien, maar nu zagen we het wel: op een paar honderd meter afstand, de andere kant op, was het dorpje Mira waar je werkelijk alles kon krijgen. Er was zelfs een Lidl. Maar ja, als je zo lekker kunt eten op de plaats van bestemming, waarom zou je dan nog boodschappen doen?

Het was druk op de weg. Met de Bip&Go konden we bij de tol echter zo doorrijden, ideaal. We waren koud een uurtje onderweg toen we de lucht voor ons wel erg zwart vonden worden. Niet veel later werden we getrakteerd op noodweer, bepaald geen pretje op de snelweg. Vooral niet omdat het zo ontzettend druk was met heel veel vrachtverkeer. Na een uur of twee stopten we even voor een kop koffie, en ik nam het stuur over. Zodra we van de A4 afsloegen naar de A 21 werd het beter, en dat bleef zo. Wat wel opviel was dat echt helemaal niemand zich aan de snelheidsbeperkingen bij wegwerkzaamheden hield. Je mocht daar officieel maar 60 km rijden maar de norm lag twee keer zo hoog.

Op een goed moment gingen we binnendoor verder. Daar zag ik een bakker aan de kant van de weg en we stopten om brood te kopen voor de lunch. Er bleek een klein restaurantje naast te zitten, met allemaal werklui die pauze hadden. Niks brood, aan een formica tafeltje kregen we een bord fusilli met room, ham, doperwten en Parmezaan. Flesje water erbij, klaar. En lékker! De kassa gaf €14 aan.

Na deze onverwacht bijzondere ervaring haalden we toch wat brood, vast voor morgenochtend. Er lagen ook allerlei andere heerlijkheden in de vitrine, en we namen naast twee vruchtentaartjes ook twee kletskoppen van hazelnoot mee. Die waren om je vingers bij op te eten, zei de mevrouw achter de toonbank.

Het laatste stuk ging dwars door de bergen. Op de hellingen zagen we kleine dorpjes, de bijzonder gebouwde kerktorens staken er bovenuit. Een mooie groene vallei, die Valle Maira. Wel vrij smal, we vroegen ons af hoe hier in ’s hemelsnaam een camping zou kunnen liggen. Maar hij was er toch, opeens, na een bocht. Een stukje lager dan de weg en aan een snelstromend riviertje. We mochten zelf een plek uitzoeken en dat werd een mooi vlak stukje grond onder de bomen. Het woei wel als een idioot zodat we alle stormlijnen vast moesten zetten. Ach, daar zijn ze voor.

We installeerden ons, dronken in de tent een glaasje en met een kletskop erbij waren we klaar voor nieuwe avonturen.

Dag 11 – woensdag 5 juli: Venetië

Als je met je ov-kaart in Nederland in de trein stapt, moet je eerst inchecken. Dat geldt hier ook. Je hebt dan wel een kaartje gekocht, maar altijd voor je de drijvende wachtkamer binnenstapt moet je je pasje voor de scanner houden. Tja, en dat was de Canadees (die van het pensioen) vergeten. Of, beter gezegd, hij dacht dat de aanschaf van een dagkaart voldoende was. Tot er controle kwam. Naast de €50 die hij en zijn vrouw voor de dagkaart hadden betaald kwam er nu nog datzelfde bedrag aan boete overheen. Hij liet aan de controleur zijn bonnetje zien, nog geen uur geleden gekocht, maar het mocht niet baten. ‘Ik doe gewoon mijn werk’, had de beste man gezegd. Zelf zijn we al die dagen trouwens maar één keer gecontroleerd.

Vandaag hadden we een rustdag. Na drie dagen op rij sjouwen in de hitte, hoe leuk ook, was het tijd voor een wasje, uitgebreid douchen en vooral een beetje lummelen en lezen. Dat was dus precies wat we deden. Aan het eind van de middag brachten we vast wat ordening aan in de kampeerspullen, morgenochtend vertrekken we vroeg naar Piëmont. Dwars door Italië, richting Franse grens. Dan moeten we deze fijne plek verlaten. Vooral het tentenveld is zo mooi, met allemaal verschillende grote bomen. We stonden onder witte esdoorns en enorme trompetbomen. Die laatste hebben hele grote bladeren en een dicht bladerdak, waardoor ze goed schaduw geven. We aten voor het laatst in het restaurantje. Bert nam er voor de derde keer de spaghetti carbonara die werkelijk uitstekend gemaakt was, zoals het hoort met ei in plaats van room. Ik sloot af met een simpele pizza, o zo lekker. Het toetje liet ik deze keer aan mij voorbij gaan maar Bert kon de merengue gevuld met vanillecrème echt niet laten staan. Met een halve liter witte wijn spoelden we alles weg en voor dit alles tikten we €30 af.

Morgen vroeg op en hopelijk droog inpakken. Ciao, La Serennisima!