Dag 5 – donderdag 29 juni: Stara Fuzina

‘Wat dóe je?’
‘Ik tel.’
‘Wat tel je dan?’
‘Mijn zegeningen.’

Ontbijten met uitzicht de vele parapenters die zich door het luchtruim bewegen alsof het sierlijke, kleurrijke vogels zijn; wat een plaatje. Ze staken scherp af tegen de strakblauwe hemel. Het bracht me terug naar 2011, toen we hier met de meiden waren in de meivakantie. Ooit, ergens in het begin van onze Sloveense jaren, hadden ze ons gevraagd of ze ‘alsjeblieft, alsjeblíeft’ dat ook eens mochten doen, parapenten. Ok, wij waren de beroerdste niet, en voor je kinderen heb je alles over, dus vroegen we naar de prijzen. Dat viel mee, voor een gulden (die tijd ja) of acht konden ze mee. Zo goedkoop? Nou, het omrekenen van de Sloveense tolar was niet helemaal goed gegaan: tachtig gulden moest het zijn. Per persoon. Tja, en dat viel toch echt buiten ons budget. ‘Later, als jullie groter zijn!’ Het bleef echter aan ons knagen, dus toen we in 2011 hier weer eens samen waren en ze het schrijven van hun scripties even gepauzeerd hadden, was de beslissing gauw genomen: gáán. Op een mooie zonnige dag, vroeg in de morgen, togen ze naar boven. Het startpunt was op een hoog plateau van een nabijgelegen berg, en vanaf de landingsplaats bij het meer zagen we ze aankomen. Het waren natuurlijk duo-sprongen, als leek spring je samen met een ervaren piloot. Een spectaculair gezicht was het. Vooral toen er nog wat extra kunstjes werden gedaan zoals draaien en, als ik het me goed herinner, ook een soort salto’s. De landingen verliepen perfect, hoewel één van de twee een beetje groen zag, en zo was er een lang lopende belofte ingelost.

Altijd als we hier in Slovenië zijn lopen we een route: de Gorge Mostnica. Die kunnen we zo vanuit ons huis beginnen. Het is een smalle kloof, waar je soms op grote hoogte boven het water loopt en soms zo laag dat je op een van de grote stenen in de rivier kunt zonnebaden. Maar al langere tijd sukkel ik wat met mijn rechterheup. Vlak voor we vertrokken werd dat ineens behoorlijk wat erger, zodat ik me nogal mank lopend voortbewoog. We vroegen ons af of we wel met vakantie moesten gaan, maar onder het motto ‘van thuiszitten word je ook niet blij’ vertrokken we toch zoals gepland. Omdat ik het lopen op een vlakke weg precies honderd meter vol kon houden, was het best een waagstuk om nu deze route te doen. Maar natuurlijk gingen we toch, ik gewapend met de stokken die ik van Marija mee had gekregen (die van mij lagen thuis, hoe dom kun je zijn). Het begon al meteen met een paar flinke klauterpartijen over losliggende keien. Tot mijn verbazing, en vooral grote vreugde, ging dat goed. En het blééf goed gaan. Omhoog, over boomwortels en stenen, omlaag, over stroompjes springen…geen probleem. Op een goed moment, na ongeveer een kwart van de route gelopen te hebben, begon ik met tellen. Van die zegeningen dus. Heel fijn was wel dat er halverwege een berghut was waar we ons vochtgehalte op peil konden brengen en ze bovendien verrukkelijke bosbessenpie hadden. Na deze rustpauze liepen we vlot de tweede helft. Nou ja, vlot, we stonden wel heel vaak stil bij bloemen en planten die we niet direct thuis konden brengen. De app Plant Net bracht dan uitkomst.

Om half vier waren we weer terug. Het laatste stuk, over asfalt, was pittig voor mij maar o wat was het de moeite waard geweest. Zeven kilometer met veel klimmen en dalen, gelukt! Dat vierden we wat later, na een verfrissende douche en een late lunch, op het terras in het dorp. Bert met een biertje en ik met een ijsje. Twee bolletjes. Bert ging binnen even afrekenen, met de pas. Even later kwam het meisje van de bediening bij ons, legde wat muntgeld op tafel, en vertelde dat we teveel betaald hadden. Namelijk drie bolletjes ijs, en het waren er maar twee geweest. Super!

’s Avonds aten we de restanten van de pizza’s van de dag ervoor. Langzaamaan viel de avond over ons heen, als een aangenaam verkoelende deken. Het was mooi geweest. In bed telde ik in plaats van schaapjes opnieuw mijn zegeningen. Ik kwam niet verder dan drie…

De geitenbaard doet het hier
beter dan in onze tuin

Nee, geen groene pie: dat komt door de
groene parasol die erboven hangt 😁

Dag 4 - woensdag 28 juni: Stara Fuzina

Soms krijg je de verhalen zo in de schoot geworpen. Vandaag was zo’n dag. We waren rustig gestart, met koffie en allebei een half broodje. Dat trouwens wel verbrand was; ik had het even in de oven gelegd en geen timer gezet. Tja, dan krijg je dat. Nadat ik het meeste eraf gekrabd had was het toch nog enigszins eetbaar, en met dik roomboter erop – de allerlekkerste, uit Bohinj – was het net genoeg om het even uit te kunnen houden. Morgen maar weer vers halen bij de bakker, hier op 3 minuten lopen vandaan.

We blijven hier tot zaterdag als het goed is, en gaan dan met de autotrein naar Most na Soce. Dwars door de bergen. Dan zijn we al een flink eind op weg naar onze volgende stop in Italië. Bij het toeristenbureau haalden we vanmorgen de dienstregeling op en vroegen voor de zekerheid even na of het nog steeds zonder reservering kon. Ja dus. Fijn, zijn we ook nergens van afhankelijk. Daarna reden we naar Polje, waar een mooi fiets- annex wandelpad was aangelegd. Veel wandelaars zagen we niet, fietsers des te meer. Nu hebben ze hier veel geïnvesteerd in goede fietsroutes en daar wordt druk gebruik van gemaakt. 

Na dit uitstapje – het was inmiddels lunchtijd – koersten we naar het meer van Bohinj, waar je leuk kunt zitten aan het water. Er waren ook wat zwemmers, dat leek ons nogal koud, maar Marija had ons al verteld dat het water goed op temperatuur was. We namen allebei een pizza, die we ook allebei niet op konden en dus mee naar huis namen. Wat eten we vanavond? Pizza! Na een paar uur vonden we het genoeg en besloten we lekker op onze veranda te gaan lezen. Natuurlijk moesten we eerst betalen voor we de parkeerplaats af konden. Je moet hier overal betalen voor het parkeren, en niet weinig ook. Op bepaalde plekken zelfs €15, ongeacht hoe lang je er staat. Maar voor ons was de schade wat beperkter: €6. Ik zwaaide met mijn creditcard voor het zwarte schermpje op de automaat, om contactloos te betalen: niets. Nog een keer: nog steeds niets. Dan maar de kaart erin steken. Zo gezegd zo gedaan. Er gingen wat lampjes knipperen en ik wachtte geduldig op de betaalinstructies. Niets. Huh? Kaart bleef weg. Toen, heel langzaam, drong het tot me door. Je kón die kaart helemaal nergens instoppen. Wat kon er dan wel in? Bankbiljetten! Ik had mijn kaart in de bankbiljettengleuf gestopt! Grmpff!!! Wat nu? Er stond een telefoonnummer op. Ik bellen, gelukkig kreeg ik direct iemand aan de lijn. Ze geloofde haar oren niet toen ik vertelde wat er aan de hand was, maar zou iemand sturen. Ok, we wachten. Ik ging even naar de wc, een paar meter verderop, in de overtuiging dat we wel een stief kwartiertje kwijt zouden zijn. Toen ik twee minuten later terugkwam stond er al iemand, onze kaart was gered! Fijn, hartelijk bedankt. De man wenst ons fijne vakantie, stapte in zijn auto en was verdwenen. Ik keek even op het ticket dat hij ons had gegeven: €21 maar liefst, in plaats van €6. Hoe kon dat nu? Ik belde weer. De mevrouw begreep er ook niets van maar zou me een mailadres sturen zodat ik om teruggave kon vragen. Prima. Bij de slagboom het nieuwe ticket erin gestopt. Niets. De boom bleef dicht. Wéér bellen. Hoe kon dat nou? Wist de dame ook niet, maar ze zou proberen hem op afstand te openen. Wat na drie pogingen lukte. ‘Ach’, zei ik tegen Bert, ‘uiteindelijk waren het maar twee biertjes die we extra kwijt zijn’. ‘Ik had liever die biertjes’, zei hij.

Ik zei het al, soms krijg je de verhalen spontaan op je bordje.

Plaatselijk biertje, prijs €7,00

Na dit avontuur doken we thuis in ons boek. Tegen de avond hadden we toch geen honger en besloten we de maaltijd over te slaan, zodat de pizza’s in hun doos moesten blijven. Marija kwam even gezellig kletsen en we bleven nog lang zitten, genietend van de avondlucht en het uitzicht.

Dag 3 - dinsdag 27 juni: Stara Fuzina

Stralend weer was het vanmorgen, de zon deed erg haar best. Het eerste wat ik deed was naar de winkel lopen, hier een paar minuten vandaan, om brood te halen. In de kleine supermarkt was sinds ons laatste bezoek in 2018 niets veranderd, er werkten ook nog steeds dezelfde mensen. Ik beperkte me tot twee croissantjes en twee witte broodjes, dat leek me wel genoeg. Op het overdekte balkon, of eigenlijk is het meer een inpandige veranda, lieten we het ons goed smaken.

Ik zou het hier wel bij kunnen laten, want we deden bijna niets buiten de deur. Bijkomen van de reis, dat was ons enige doel vandaag. Bert dook in z’n boek en ik moest van alles installeren – en deels de-installeren – op mijn laptop, want het Office-programma dat ik gebruikte was werkgerelateerd. Dat betekende dat ik ook alles in de cloud van mijn werkgever moest opslaan en alleen een kopie op de laptop kon bewaren. Daar had ik geen zin in, dus kocht ik een uitgeklede versie, Office 2021, die meer dan toereikend was voor wat ik ermee wilde. Vroeger kostte zoiets kapitalen, nu was ik voor €14 klaar. Alleen, het moest er nog wel even opgezet. En de werkversie eraf gehaald. Klinkt simpel, maar het hield me toch een flinke tijd bezig. Ook het blog van de dag ervoor moest nog geschreven.

Aan het begin van de middag wilden we er even uit, en dat deden we door naar Bohinsjka Bistrica te rijden waar we goedkoop konden tanken. Een liter benzine kost hier slechts €1,42! Kom daar maar eens om in Nederland. Ik las dat de prijs in ons gave landje weer flink gaat stijgen zelfs, omdat de tijdelijke belastingverlaging beëindigd wordt. En het kwartje van Kok dan? Dat zouden we toch terugkrijgen?? (Dit is alleen voor de oudere garde onder ons een begrip). Als we dan ook nog het rekeningrijden in gaan voeren jaag je iedereen, zoals natuurlijk de bedoeling is, de auto uit – en het isolement in.

Waar het ’s morgens stralend weer was betrok ’s middags de lucht allengs meer. Om een uur of drie begon het te regenen en even later ook te onweren. Dit hield tot een uur of tien in de avond aan. Het weerhield ons er niet van om te gaan eten in Sredna Vas, een dorpje hier vier kilometer vandaan. We hadden er vaker gegeten, en net als toen was het ook nu voortreffelijk. Wat ik persoonlijk wel jammer vond was dat het restaurant een transformatie had ondergaan waardoor het nu net zo goed in New York – Parijs – Londen of waar ook ter wereld had kunnen staan. Alle lokale eigenheid was verdwenen en had plaats gemaakt voor een onpersoonlijke, steriele en strakke inrichting. Ook hier staat de tijd niet stil.

Bij de tent, wilde ik schrijven, maar dat klopt natuurlijk niet: bij het appartement dronken we nog een glaasje wijn. Het goot nog steeds.

Dag 2 – maandag 26 juni: Hassfurt – Stara Fuzina (Slovenië)

Het hotel voorzag in een uitgebreid ontbijt, dat aan tafel werd geserveerd. Dat betekende dat er een grote plank met plakken boter, vleeswaren en kaas werd neergezet, geflankeerd door stukjes rookworst en kuipjes kruidenkaas. Het geheel werd afgemaakt met een flink trosje druiven en enkele schijfjes komkommer. Er kwam een kan op tafel met multivitaminesap, een schaaltje yoghurt en een kan melk. Twee grote thermoskannen, één met koffie en één met heet water, stonden er al evenals een mandje met brood. Daarin twee plakken van het gebruikelijke desembrood, wat vers erg lekker is maar dat was het niet, vers dus, en drie knapperige witte broodjes (ik vroeg er later een bij) alsmede één zachte bruine. Een weckfles met cornflakes flankeerde het broodmandje. Voor de zoetekauwen waren er schaaltjes met jam en een grote pot honing. Of we een gekookt eitje wilden? Ja graag!

Helemaal niets te klagen dus. En echt, we hebben ons best gedaan. Maar na het ei, twee broodjes met jam en de druiven hadden we genoeg. Het lukt ons gewoon niet, ’s morgens vroeg. Dus ging de plank bijna onaangeroerd terug naar de keuken. Hopelijk hebben ze het alsnog kunnen gebruiken voor de volgende gasten, anders zou het een enorme verspilling zijn. Wat dat aangaat is een buffet toch handiger. Je pakt wat je wilt en meer niet. Maar ook daar zal wel het een en ander overblijven. Onlangs was ik met mijn zus op de Kanaaleilanden, en daar vroegen ze wat je wilde eten bij het ontbijt. De ene keer namen we alleen toast met marmelade, de andere keer ook roerei erbij. Dat is in onze ogen een veel beter systeem in de strijd tegen de verspilling.

We ontkwamen niet aan de drukke wegen rond München, maar eigenlijk viel het mee. Ok, er was op een goed moment een flinke opstopping, dat hoort erbij. En na een minuut of twintig konden we weer verder. Eenmaal richting Salzburg werd het rustiger. Het tunnelgehalte richting Villach was hoog te noemen, ik schat dat we wel een kilometer of veertig/vijftig in de buik van de bergen hebben doorgebracht. De langste moest toen nog komen: de Karawankentunnel, vlak voor de grens naar Slovenië. In mijn herinnering was die 16 kilometer lang, het waren er slechts een dikke acht. Om half zes reden we Stara Fuzina binnen, nadat we ons al slalommend door de toeristische meute hadden gewurmd. Niet te geloven, wat een drukte hier! En het was nog niet eens hoogseizoen.

Nadat we die horde hadden genomen restte ons een laatste hobbel: ongeschonden door de nauwe straatjes zien te komen. Toen ook dat gelukt was, en de auto geparkeerd, vielen we direct in de armen van Joze die ons al had zien aankomen. Wat een weerzien! Marija kwam er natuurlijk ook bij, en even later zaten we aan de tafel onder de overkapping voor hun huis aan de drank. Pivo voor Bert en water voor mij (wil je echt niets anders? Nee, echt niet). Heerlijk om zo bij te kletsen. Marija had goulash met witte polenta en sla uit de tuin van de buren voor ons bewaard, dat lieten we ons goed smaken. Later op de avond werden we uitgenodigd voor een Aperol Spritz party. Aan dit festijn deed een groep Slovenen mee die al jarenlang hier kwam, vier generaties zaten om de tafel. De oudste kwam hier toen ze drie jaar oud was, nu was ze 80. Elk jaar opnieuw vierden ze vakantie op dit adres.

Wij hadden de pijp wel uit na twee lange rijdagen en trokken ons terug in het ons zo vertrouwde appartement.  Morgen verder!

Uitzicht vanuit ons appartement

Dag 1 - zondag 25 juni: UPDATE! Groningen- Hassfurt

Inmiddels heb ik het - voor nu in elk geval - voor elkaar en kan ik weer op de laptop mijn verhalen kwijt. Hieronder dus het volledige verhaal van onze eerste dag!

 

Het stond er echt zo duidelijk: geen huisdieren toegestaan. Daarover later. 

De dag was goed begonnen. Zoals altijd leek het alsof we veel te veel spullen hadden, en ook zoals altijd paste het gewoon in de auto. Voor de eerste keer in onze nieuwe bolide, hoewel dat eigenlijk teveel eer is voor het verkapte vrachtwagentje waar we sinds januari eigenaar van zijn. Echt nieuw was het voor ons nu ook weer niet, hetzelfde model rijden we al vanaf het moment dat het op de markt kwam in 1998. Maar deze is wel voorzien van alle nieuwste toeters en bellen, qua veiligheid en qua rijplezier. De adaptieve cruise control zorgt ervoor dat je feitelijk alleen maar hoeft te sturen, remmen en gas geven doet hij vanzelf al naar gelang de situatie dat vraagt. Heel relaxt rijden dus. 

Over de rit zelf valt niet veel te vertellen. Het was redelijk druk met vakantieverkeer in soorten en maten waarbij het opviel dat we meer sleurhutten zagen dan campers. Maar we konden vlot doorrijden, en tegen vier uur kwamen we aan bij het Landshotel Stützenmühle, even buiten Hassfurt. De dochters hadden deze accommodatie in februari ontdekt, en waren heel enthousiast. Geheel terecht, zo bleek. We hadden, op verzoek van de eigenaars, geboekt via Booking.com. Bij het boeken deed zich een bijzonder verschijnsel voor: via de app op mijn telefoon bleek boeken goedkoper dan via de website op mijn pc, maar nóg goedkoper werd het toen ik diezelfde website op mijn telefoon opende. Extra korting!, schreeuwde het scherm. Uiteindelijk waren we voor €95 klaar, inclusief ontbijt. 

Na aanmelden nam de eigenaar ons mee naar binnen. Hij vertelde dat we een gratis upgrade kregen naar een kamer beneden, met terras. Grandioos! Een topplek was het. Fonkelnieuw, smaakvol ingericht en van alle gemakken voorzien. Enig minpuntje van dit paleisje waren de tegenwoordig zo trendy teksten overal op de muren, zoals 'Live every moment - Laugh every day - Love much'. Nou ja, smaken verschillen. Onze dochter kreeg ooit een bordje waarop stond 'Home is were the hart is', zoek de fouten 😁 Het heeft nog jaren ter lering ende vermaak in de wc gehangen.

                                                                          

Voor een hapje eten moesten we het wat verderop zoeken. We kwamen terecht in Königsberg, een verrassend authentiek dorpje dat zo te zien niet lang geleden helemaal gerestaureerd was. Echt een plaatje! Bij restaurant Herrenschenke werden we verwelkomd door een chagrijnige dame, die ons wegblafte van het overdekte terras en ons naar een tafeltje erachter, aan de parkeerplaats dirigeerde.  Ik vroeg me af waarom het bordje met daarop een getekende hond en eronder de tekst 'Geen huisdieren!' niet op haar van toepassing was, maar goed. We zaten er prima, ondanks de hitte was het er aangenaam toeven in de schaduw. De mix van paddenstoelen op toast smaakte mij uitstekend en Bert hapte gelukzalig in een grote meelbal, ter plekke bekend staand als Semmelknödel. Gelukkig kon hij het wegspoelen met een grote pul donker bier (of zou daar die gelukzalige uitdrukking op zijn gezicht van komen?). En een aanvulling zijnerzijds: hij smulde van het kalfsvlees met cantharellen in roomsaus 😎

Er kwam een stel aangelopen met een klein dierenreismandje, een dekentje half erover heen. De hond, iets minder blafferig nu, wees hen het tafeltje achter ons. Wat zou er nou toch in dat mandje zitten? Een rat misschien, of een cavia? Helemaal niet nieuwsgierig draaide ik mijn hoofd om het maar te kunnen zien. Een parkietje! Zo tam dat hij rustig op de arm van zijn baasje zat, in afwachting van wat mogelijke broodkruimeltjes. Tja, daar heb je natuurlijk geen kind aan. Maar volgens de definitie valt het beestje wél onder het kopje 'huisdieren'. Zou het een probleem opleveren? Gelukkig vond de hond het ook totaal oninteressant, en terwijl zij de bediening van de vogelbaasjes voor haar rekening nam kon het tweepotertje gezellig om zich heen kijken.  

Nadat we afgerekend hadden (€42 voor twee maaltijden, twee grote pullen bier en een halve liter citroenlimo, waar vind je dat nog tegenwoordig), reden we terug naar het hotel. We installeerden ons op ons eigen terras, met onze eigen witte wijn die in de koelbox heerlijk koud gebleven was. We keken uit over het land tot de zon onderging. 

Inleiding

Lange tijd was het onduidelijk. Wat gingen we dit jaar doen, met de zomervakantie? Op de een of andere manier waren we niet erg gemotiveerd. Bovendien werd het maar geen lente, zodat het echte we-zijn-op-weg-naar-de-zomer gevoel uitbleef. En er waren andere zaken die ons behoorlijk bezig hadden gehouden, op meerdere fronten, maar het belangrijkste obstakel was nu toch wel: de tuin. Ons paradijs, vol bloemen, planten, bijen. Het is het eeuwige dilemma: gaan we weg, zodat we die mooie zomerbloeiers missen, of nemen we het voor lief? De ervaring leert ons wel dat er bij thuiskomst nog ontzettend veel kleur te bekennen is. Tot eind oktober zeker. Dus tja, wat is wijsheid?

Nu kwam er een mailtje, van onze vrienden in Slovenië. Ooit, iets van dertig jaar geleden, kwamen we door een toeval bij hen terecht. Het was nog in het tijdperk waarin internet geen grote rol speelde, en via een advertentie in de krant kregen we contact met een paar mensen die een klein reisbureautje waren begonnen met Slovenië in de hoofdrol. Het leek ons wel wat om daar naartoe te gaan, en in plaats van het gebruikelijke kamperen een appartementje te huren. Zo gezegd, zo gedaan, en dus reden we na een lange reis een regenachtig Stara Fuzina binnen, een klein dorpje aan de voet van de Julische Alpen. Het was onze uitdrukkelijke wens geweest iets op de begane grond te huren, met een tuin. Als het dan niet in een tent was wilden we wel graag 's morgens direct naar buiten kunnen. In de stromende regen stapten we uit bij ons onderkomen, waar we ontvangen werden door een mevrouw die geen woord Engels of Duits sprak. Maar goed, met handen en voeten kwamen we een heel eind. Ze liet ons het huisje zien waar we de komende twee weken door zouden brengen. Nou, ik dacht het niet. Het was een kippenhok waar ze een tafel en een paar bedden in hadden gezet, met een keukentje dat op een simpele natuurcamping niet zou misstaan. Ook was het er steenkoud. We keken elkaar aan: wegwezen hier!

Nu was het zo - en is het nog steeds -  dat in Slovenië alles verplicht geregeld werd door het plaatstelijke Tourist Buro. Dat had een vestiging in Bohinjska Bistrica, een paar kilometer verderop. Alles daarbinnen ademde het voormalig Oostblok. Gedesillusioneerd deden we ons verhaal, wat door een aardige dame werd aangehoord. 'Wacht maar even', zei ze. 'Ik ga even bellen.' Een minuut of tien later gaf ze ons een plattegrond van Stara Fuzina, met de mededeling dat we het daar vast naar onze zin zouden hebben. Wij erheen, met de nodige twijfels natuurlijk. Eenmaal ter plekke werden we onthaald door een ontzettend aardige mevrouw, die ons een klein appartementje beneden wees. Eigenlijk te klein voor ons met z'n vieren, maar voor één nachtje ging het wel. De dag daarna zouden we dan een plek op de bovenste verdieping krijgen. Ach, we vonden het allang best. En toen de slivovitsj op tafel kwam, met vers geperst appelsap voor de kinderen, zelfs meer dan best.

Ok, lang verhaal kort: bij Maria en Jozef, zo heetten ze echt, kregen we een fantastische plek in de herberg. Een zeer ruim en licht appartement, met uitzicht over het dorp en de bergen. We raakten allengs meer bevriend, en Jože (dat is de plaatselijke schrijfwijze) nam ons mee de bergen in. Als jachtopziener en beheerder van het Triglav Nationaal Park kende hij het gebied op z'n duimpje. Hun dochter,18 jaar oud, fungeerde voor ons als gids op een daglange bergwandeling rond de Triglav - 2864 m hoog -  en Marija zorgde regelmatig voor de inwendige mens door ons vol te stoppen met allerlei lekkers en eigengemaakte baksels. Het was een topvakantie.

We zijn nog vele malen teruggeweest. Zo hebben we er ooit in de herfst geholpen met zuurkool inmaken, lekker stampen in de koude kool met plastic zakken om je voeten. Een andere keer plukten we honderden kilo's appels, waarna er sap van geperst werd. In 2011 schreven onze dochters er hun scriptie, waarbij ze gebruik mochten maken van een leegstaand appartement zodat wij in dat van ons onze eigen gang konden gaan. 

En nu gaan we weer! Het mailtje kwam precies op het juiste moment, we hakten direct de knoop door. Na Slovenië rijden we door naar Venetië, naar camping La Serenissima om precies te zijn. De bus naar zowel Venetië als naar Padua stopt voor de deur. Dan via Piemonte naar Frankrijk. Hoe dat eruit gaat zien? Weten we zelf ook nog niet. Maar de kop is eraf, over een week vertrekken we. Tent in de auto en karren maar!

 

Concept route 2023