Dag 4 - woensdag 28 juni: Stara Fuzina

Soms krijg je de verhalen zo in de schoot geworpen. Vandaag was zo’n dag. We waren rustig gestart, met koffie en allebei een half broodje. Dat trouwens wel verbrand was; ik had het even in de oven gelegd en geen timer gezet. Tja, dan krijg je dat. Nadat ik het meeste eraf gekrabd had was het toch nog enigszins eetbaar, en met dik roomboter erop – de allerlekkerste, uit Bohinj – was het net genoeg om het even uit te kunnen houden. Morgen maar weer vers halen bij de bakker, hier op 3 minuten lopen vandaan.

We blijven hier tot zaterdag als het goed is, en gaan dan met de autotrein naar Most na Soce. Dwars door de bergen. Dan zijn we al een flink eind op weg naar onze volgende stop in Italië. Bij het toeristenbureau haalden we vanmorgen de dienstregeling op en vroegen voor de zekerheid even na of het nog steeds zonder reservering kon. Ja dus. Fijn, zijn we ook nergens van afhankelijk. Daarna reden we naar Polje, waar een mooi fiets- annex wandelpad was aangelegd. Veel wandelaars zagen we niet, fietsers des te meer. Nu hebben ze hier veel geïnvesteerd in goede fietsroutes en daar wordt druk gebruik van gemaakt. 

Na dit uitstapje – het was inmiddels lunchtijd – koersten we naar het meer van Bohinj, waar je leuk kunt zitten aan het water. Er waren ook wat zwemmers, dat leek ons nogal koud, maar Marija had ons al verteld dat het water goed op temperatuur was. We namen allebei een pizza, die we ook allebei niet op konden en dus mee naar huis namen. Wat eten we vanavond? Pizza! Na een paar uur vonden we het genoeg en besloten we lekker op onze veranda te gaan lezen. Natuurlijk moesten we eerst betalen voor we de parkeerplaats af konden. Je moet hier overal betalen voor het parkeren, en niet weinig ook. Op bepaalde plekken zelfs €15, ongeacht hoe lang je er staat. Maar voor ons was de schade wat beperkter: €6. Ik zwaaide met mijn creditcard voor het zwarte schermpje op de automaat, om contactloos te betalen: niets. Nog een keer: nog steeds niets. Dan maar de kaart erin steken. Zo gezegd zo gedaan. Er gingen wat lampjes knipperen en ik wachtte geduldig op de betaalinstructies. Niets. Huh? Kaart bleef weg. Toen, heel langzaam, drong het tot me door. Je kón die kaart helemaal nergens instoppen. Wat kon er dan wel in? Bankbiljetten! Ik had mijn kaart in de bankbiljettengleuf gestopt! Grmpff!!! Wat nu? Er stond een telefoonnummer op. Ik bellen, gelukkig kreeg ik direct iemand aan de lijn. Ze geloofde haar oren niet toen ik vertelde wat er aan de hand was, maar zou iemand sturen. Ok, we wachten. Ik ging even naar de wc, een paar meter verderop, in de overtuiging dat we wel een stief kwartiertje kwijt zouden zijn. Toen ik twee minuten later terugkwam stond er al iemand, onze kaart was gered! Fijn, hartelijk bedankt. De man wenst ons fijne vakantie, stapte in zijn auto en was verdwenen. Ik keek even op het ticket dat hij ons had gegeven: €21 maar liefst, in plaats van €6. Hoe kon dat nu? Ik belde weer. De mevrouw begreep er ook niets van maar zou me een mailadres sturen zodat ik om teruggave kon vragen. Prima. Bij de slagboom het nieuwe ticket erin gestopt. Niets. De boom bleef dicht. Wéér bellen. Hoe kon dat nou? Wist de dame ook niet, maar ze zou proberen hem op afstand te openen. Wat na drie pogingen lukte. ‘Ach’, zei ik tegen Bert, ‘uiteindelijk waren het maar twee biertjes die we extra kwijt zijn’. ‘Ik had liever die biertjes’, zei hij.

Ik zei het al, soms krijg je de verhalen spontaan op je bordje.

Plaatselijk biertje, prijs €7,00

Na dit avontuur doken we thuis in ons boek. Tegen de avond hadden we toch geen honger en besloten we de maaltijd over te slaan, zodat de pizza’s in hun doos moesten blijven. Marija kwam even gezellig kletsen en we bleven nog lang zitten, genietend van de avondlucht en het uitzicht.