Dag 3 - dinsdag 27 juni: Stara Fuzina

Stralend weer was het vanmorgen, de zon deed erg haar best. Het eerste wat ik deed was naar de winkel lopen, hier een paar minuten vandaan, om brood te halen. In de kleine supermarkt was sinds ons laatste bezoek in 2018 niets veranderd, er werkten ook nog steeds dezelfde mensen. Ik beperkte me tot twee croissantjes en twee witte broodjes, dat leek me wel genoeg. Op het overdekte balkon, of eigenlijk is het meer een inpandige veranda, lieten we het ons goed smaken.

Ik zou het hier wel bij kunnen laten, want we deden bijna niets buiten de deur. Bijkomen van de reis, dat was ons enige doel vandaag. Bert dook in z’n boek en ik moest van alles installeren – en deels de-installeren – op mijn laptop, want het Office-programma dat ik gebruikte was werkgerelateerd. Dat betekende dat ik ook alles in de cloud van mijn werkgever moest opslaan en alleen een kopie op de laptop kon bewaren. Daar had ik geen zin in, dus kocht ik een uitgeklede versie, Office 2021, die meer dan toereikend was voor wat ik ermee wilde. Vroeger kostte zoiets kapitalen, nu was ik voor €14 klaar. Alleen, het moest er nog wel even opgezet. En de werkversie eraf gehaald. Klinkt simpel, maar het hield me toch een flinke tijd bezig. Ook het blog van de dag ervoor moest nog geschreven.

Aan het begin van de middag wilden we er even uit, en dat deden we door naar Bohinsjka Bistrica te rijden waar we goedkoop konden tanken. Een liter benzine kost hier slechts €1,42! Kom daar maar eens om in Nederland. Ik las dat de prijs in ons gave landje weer flink gaat stijgen zelfs, omdat de tijdelijke belastingverlaging beëindigd wordt. En het kwartje van Kok dan? Dat zouden we toch terugkrijgen?? (Dit is alleen voor de oudere garde onder ons een begrip). Als we dan ook nog het rekeningrijden in gaan voeren jaag je iedereen, zoals natuurlijk de bedoeling is, de auto uit – en het isolement in.

Waar het ’s morgens stralend weer was betrok ’s middags de lucht allengs meer. Om een uur of drie begon het te regenen en even later ook te onweren. Dit hield tot een uur of tien in de avond aan. Het weerhield ons er niet van om te gaan eten in Sredna Vas, een dorpje hier vier kilometer vandaan. We hadden er vaker gegeten, en net als toen was het ook nu voortreffelijk. Wat ik persoonlijk wel jammer vond was dat het restaurant een transformatie had ondergaan waardoor het nu net zo goed in New York – Parijs – Londen of waar ook ter wereld had kunnen staan. Alle lokale eigenheid was verdwenen en had plaats gemaakt voor een onpersoonlijke, steriele en strakke inrichting. Ook hier staat de tijd niet stil.

Bij de tent, wilde ik schrijven, maar dat klopt natuurlijk niet: bij het appartement dronken we nog een glaasje wijn. Het goot nog steeds.