Omdat de Col de Preit gesloten was, zo stond op het bordje onderaan de weg, en we hier niet de hele dag voor de tent wilden blijven zitten togen we eerst naar Dronero om onze ontbijttoastjes te halen, hier crostini’s geheten, en daarna wilden we naar Villar San Costanzo alwaar bijzondere rotsformaties te zien waren.
Bij de eerste supermarkt in Dronero waren de crostini’s uitverkocht, alleen de volkoren versie stond nog in het schap. Die namen we dus maar mee, hoewel we die niet zo lekker vinden. Bij de tweede poging, bij de Spar, zagen we ze ook niet. Niet bij de andere twintig soorten toast, niet bij de ontbijtspullen, niet bij de zoutjes. We wilden net weggaan en stonden al vlakbij de kassa toen ik me even omdraaide: bingo! Op een volstrekt onlogische plek, tezamen met pleisters en witte wijn.
Hierna reden we naar de ciciu, zo heten ze hier; wij kennen deze stenen paddenstoelen als hoodies (nee, niet de capuchontruien) uit Amerika, daar hebben we ze in vele soorten en maten in verschillende parken gezien. Bij de ingang van het park moesten we – natuurlijk – entree betalen. Voor niets gaat de zon op. Je kon twee routes lopen, een korte van ongeveer een kilometer en een lange van tweeënhalf uur. Aangezien het inmiddels 35°C was kozen we voor het eerste. We liepen langs de picknickplaats naar beneden waar het pad begon. Al snel maakten we een behoorlijke afdaling, niet echt een pad maar meer een uitgesleten beekbeddinkje. Heel smal en lastig lopen. Opeens zag ik, in een hoekje, een kabouter staan. Heel groot en kleurig. Huh? Ok, zal wel. Leuk voor kinderen. We liepen door. Na deze afdaling kwamen we op een soort van bospad uit dat we bleven volgen. Opeens: een wolf! Ik vroeg me af of we misschien in de Efteling verzeild waren geraakt. Intussen geen hoodie te zien. Na de wolf kwamen achtereenvolgens de uil, de geit, de raaf en nog zo wat dieren tussen de struiken tevoorschijn. Verder stonden nergens aanwijzingen, en cicu’s waren in geen velden of wegen te bekennen. In de verte hoorden we kinderstemmen en na enige tijd verscheen er een vader met zijn twee zoontjes. Hij was verkeerd gelopen en dacht nu weer het goede pad gevonden te hebben. Het sprookjespad voor kinderen, wel te verstaan. In gebroken Engels deed hij heel veel moeite ons uit te leggen hoe we terug moesten komen, en na nog een keer een verkeerd pad genomen te hebben kwamen we terug bij ons uitgangspunt. Daar zagen we het pad dat we wél hadden moeten nemen, en we liepen er een klein stukje van tot we de eerste stenen paddenstoelen zagen. Vanwege de hitte, en omdat we al vaker zulke bijzondere beeldhouwwerken van moeder natuur hadden mogen aanschouwen, lieten we het daarbij.
 |
 |
Busca, een grotere plaats, lag een paar kilometer verderop. Daar konden we vast wel iets drinken dachten we. Nou, vergeet het maar. Ik weet niet wat het is hier in Italië, maar ook na de traditionele middagrust vertoont zich hier niemand op straat. Alles was dicht en verlaten. Wel twee leuke details zomaar in een muur:
We reden terug naar de tent. Daar hadden we een nieuwe buurman gekregen die ook Bert bleek te heten. Hij was niet alleen maar had gezelschap van een allerliefst en leuk Maltezer Leeuwtje. Dat heeft niets met wilde dieren te maken, maar alles met een klein hondenras. Hij nam haar mee op de motor, voorin, in een mandje waarop hij een ingenieus scherm-met-kijkruitje had geknutseld zodat ze geen last van de wind had maar wel naar buiten kon kijken. Die motor was elektrisch. Hij had hem meegenomen in de kleinste Kip caravan die er bestond. Zo kon hij ter plekke ritjes maken. Erop van en naar Nederland rijden was geen optie gezien de actieradius van 200/250 km, en dit was een goede oplossing nadat hij zijn zware motor van de hand had moeten doen. Coba, het hondje, zou het allemaal worst wezen. Zij vond het prachtig en dat was dat.
Morgen gaan we hier weg, Frankrijk lokt.
O ja, even terugkomend op het begin: dat we, zo jong als we zijn, vandaag toch voor het kabouterpad gekozen hadden, zou dat iets zeggen over ons??
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten