Dag 16 – maandag 10 juli: Valle Maira

Alle ontbrekende foto's zijn nu toegevoegd, vanaf dag 11!

Het was warm. Heel warm. En eigenlijk nog warmer. Normaal gesproken ga je dan vroeg op pad als je wilt wandelen, zodat je de ergste hitte voor bent. Maar dat is ons nog nooit gelukt, wij zijn blij als we vóór twaalf uur ter plekke zijn. Ja, dat is op het heetste punt van de dag. Zo ook nu: om precies twaalf uur waren we startklaar om een korte wandeling van zo’n 4,5 kilometer te lopen vanuit het dorpje Acceglio. Eerst hadden we nog wat informatie gehaald bij het Tourist Office ter plekke, waar we te woord gestaan werden door een dame die geen Engels sprak en ook nauwelijks Duits. Heel handig voor een toeristenbureau waar, hoe gek, veel toeristen komen waarvan een aanzienlijk deel uit het buitenland. Maar goed, gewapend met de nodige kaartjes zochten we het pad dat naast de kerk begon. Eerst hadden we al wat rondgedwaald in dit kleine bergdorpje en nu gingen we naar boven. Het pad was gemarkeerd door een blauwe streep. Die zagen we niet. Maar met behulp van de app AllTrails konden we toch het begin vinden. Dat ging langs een weiland, en toen omhoog. Er stond een rode auto geparkeerd die het pad volledig blokkeerde, kennelijk was het niet veel belopen. We slaagden erin om de auto heen te komen en begonnen vol goede moed aan de tocht omhoog, door het bos. Het eerste stuk ging prima, en Bert ontwaarde zelfs iets van een blauwe markering die echter zo overgroeid was dat die ontdekking puur toeval was. Opeens stapte ik in het water. Ach, een beetje nat, kan gebeuren. Maar allengs werd het erger en erger, tot we tot over onze enkels in de modder zakten. Het was gewoon smeltwater wat daar naar beneden kwam en zich vermengde met zand, bladeren en stenen, en we moesten nog een heel eind naar boven. Ik zei het al, het was meer dan warm. We namen een uitstekende beslissing: we keerden om. Geen zin om dit onzekere traject in te gaan in de bloedhitte.

We stapten in de auto en reden naar het volgende dorpje, Chiappera. Ons aanbevolen door onze gids-op-afstand in Berkenwoude. Echt een mooi en fotogeniek dorpje waar we enige tijd bleven rondlopen. Dat kwam ook omdat we op zoek waren naar Campo Base, een ook per auto bereikbare berghut waar ze volgens onze gids Willem behalve iets te eten ook wifi hadden. Dat zou zeer welkom zijn, dan kon ik alle foto’s eindelijk laden. We zagen wel iets van een ristorante, maar dat was dicht. Uiteindelljk bleek dat we niet goed gekeken hadden, we moesten een eindje verderop zijn. Er was ook een camping, daar parkeerden we de auto. Die camping zag er keurig uit, ons iets te keurig zelfs, maar als je na een lange tocht daar je tentje op wilde zetten was het beslist een oase. Temeer omdat de hut, die meer leek op een gewoon restaurant, er vlak boven was. We liepen er dus naartoe en werden geholpen door een aardige jongen die voor de verandering nu eens wél Engels sprak. Hij zou de menukaart – nou ja, er stonden een paar gerechten op een krijtbord – wel even voor ons vertalen. Het eerste gerecht dat erop stond was insalatino met cereales en verdure. Enigszins verbaasd vroeg ik ‘Sla met cornflakes’? Hij schoot in de lach, nee natuurlijk niet. Maar hij begreep de verwarring. Omdat ik heel veel behoefte had aan iets lichts en verfrissend leek het me in elk geval een goede keuze. Bert nam de pasta met ragú, daar kun je hem voor wakker maken. Met een karaf water en lemon soda voor ons allebei als drinken.

Al snel kwam het eten op tafel. Het moet gezegd, het zag er prachtig uit, die insalatino. Echt een tip: doe gerechten in een ring voor je ze opdient. Heel makkelijk, en iedereen denkt dat je minstens twee dagen in de keuken gestaan hebt. Ik nam een hap, en nog een, en toen begonnen mijn oren langzaamaan te groeien. Al snel volgden mijn tanden, en ook mijn bovenlip begon vreemde vormen aan te nemen. Ik werd een konijn! Het leek werkelijk op konijnenvoer, met heel veel pitten en zaden. En daar ben ik sowieso al geen fan van. Het piepkleine cherrytomaatje dat in vieren gesneden toegevoegd was voegde niets toe, evenmin als de drie flinterdunne plakjes radijs. Ik heb mijn best gedaan maar moest toch een deel laten staan. Met de ragú daarentegen had Bert geen enkele moeite. De toetjes, semifreddo van noga voor Bert en een stuk zandtaart (dat was het niet helemaal maar ik kan het niet anders omschrijven) met bosbessensaus voor mij, waren verrukkelijk. We kregen er de Lemon Soda bij geserveerd, de Italiaanse Engelsman was het helemaal vergeten. Een dikke plus was dat de wifi zo snel was dat ik in no time de foto’s geladen had. Heel fijn!

Insalatino met cereales...

Foto's zijn van Chiappera

Geheel voldaan keerden we terug naar onze tent waar we het gebruikelijke ritueel volgden van lezen en bloggen, met later een glaasje wijn en een stukje kaas. Intussen hadden we ook onze plannen aangepast. We bleven nog een dag extra hier. Overal werd het zo ontzettend warm, zeker ook in het gebied in Frankrijk waar we naar toe wilden, dat het ons niet verstandig leek. In de hitte een tent opzetten is bepaald geen pretje. En we staan hier zo mooi, altijd schaduw en ’s nachts redelijk koel, jammer om dat nu op te geven.

’s Avonds gaven de vuurvliegjes weer een spetterende show ten beste, wat wil een mens nog meer?