Dag 15 – zondag 9 juli: Valle Maira

'Schlafen Sie gut??’
‘Wass meinen Sie?’
‘SCHLAFEN SIE GUT?’

Ik begreep er niets van. Wat bedoelde ze, die dame van het pension in Duitsland die ik aan de lijn had? We spreken over 1994, en op weg naar ons vaste wintersportadresje in Oostenrijk wilden we een overnachting plannen. In het boekje ‘Weg van de snelweg’ had ik dit Gasthaus gevonden, in het plaatsje Wachtenroth tussen Würzburg en Neurenberg. Uiteindelijk had ik het, via een krakende telefoonlijn, voor elkaar dat ze twee kamers voor ons reserveerde. Eenmaal ter plekke werd duidelijk waarom de vraag gesteld was, het was vrijdagavond en dan kwamen alle dorpslui voor hun kaartavond met bijbehorend biertje. En bij één bleef het natuurlijk niet. De kamers waren direct boven de gelagkamer en we zouden wel eens last kunnen hebben van het lawaai. Er was nog een dependance, iets verderop, en als we slechte slapers waren had ze ons daar geplaatst. Maar het was helemaal goed, net niet gratis, een goede keuken en vooral donker bier uit de tap. Ik meen dat we omgerekend €15  inclusief ontbijt per kamer betaalden.

Waarom kwam dit nu bij me op? Toen we ons hier op de camping meldden was de eerste vraag ‘hoe groot is jullie tent?’ Ehh…geen idee…’Hoe groot is jullie tent???’ Nou, misschien een meter of vijf? ‘Ja, maar hoe groot dan?’ Tja, zo kwamen we niet verder. Toch liep de eigenaresse met ons mee om ons wat voorstellen voor plekken te doen, en zo kwamen we op een mooie plek onder de bomen terecht. De vraag was voortgekomen uit de drukte die het naderende weekend zou brengen, en zoals ik al schreef stond het vanaf vrijdagavond inderdaad goed vol met tentjes, al dan niet op een autodak. Maar ondanks dat was er nog meer dan genoeg plek. Nu, twee dagen later, is driekwart van het terrein weer leeg.

Nog nooit waren we ergens waar alles zo goed onderhouden werd. Het sanitair werd minimaal 2 per dag grondig geboend, en gedurende de dag nog een aantal keren iets minder grondig. Spic en span. Ook het terrein zelf werd regelmatig geharkt zodat niemand zich kon verstappen op een losliggende dennenappel. Je kon in de bar kleine hapjes bestellen, en voor de lunch namen we allebei een dikbelegde panini mee naar ons eigen tentterrasje.

Wijs geworden na de drukte van gisteren besloten we nergens naar toe te gaan, maar lekker lui te blijven lezen bij de tent. Alleen in de loop van de middag zijn we even naar de overkant gelopen waar het avonturenpark is. Daar zaten veel families te picknicken op het gras, terwijl hun kinderen halsbrekende toeren uithaalden op de aangelegde klimparcoursen. Sommige volwassenen hadden kennelijk al ervaring en hingen letterlijk aan de hoogste bomen om dan in vliegende vaart aan een tokkelbaan naar de andere kant te komen. Het was echt een leuk gezicht maar ik was blij dat ik op de grond kon blijven staan.

Tegen het vallen van de avond aten we een kommetje veldsla met mozzarella, knoflook en gesmoorde paddenstoelen. Beetje vreemde combinatie maar het smaakte goed. Tegen bedtijd vroegen we ons voor de zekerheid nog een keer af: slapen we goed??